Catedral

Paisaxe mariña en cor sepia. Representa unha montaña á dereita e vexetación ao redor, o ceo difuminado. Trátase dun bosquexo.

Bosquexo de paisaxe en cor sepia. Representación de montañas no lateral esquerdo, cos trazos máis marcados que contrasta con baleiro do lateral dereito. A auga do primer termo e o ceo difuminado como protagonistas da composición.

Plenamente dentro do estilo romántico, atópase esta obra na que Pérez Villamail amosa a súa mestría con dúas técnicas: o debuxo -que aprendeu xa desde neno da man do seu pai- e a acuarela. De vigorosa técnica, os seus debuxos acuarelados vincúlanse xeralmente ás representacións dos monumentos. Aínda que a vocación romántica decántase pola recuperación do mundo medieval, aquí Villamamil opta por representar o sepulcro do cardeal Mendoza, na catedral de Toledo, que supuxo un dos primeiros exemplos do Renacemento español. Influenciado polo concepto paisaxístico inglés, Villaamil convértese nun pintor paisaxístico con vocación arqueolóxica tomando apuntes do natural. Así, amósanos un dos tramos da catedral gótica, concretamente o nivel de arcadas e tribuna. Nese primeiro nivel insértase o sepulcro do cardeal, concibido a modo de arco triunfal de dous corpos, o inferior un arco "ao romano": central flanqueado de dous máis pequenos, estrutura que repite no corpo superior engadindo fornelas. O autor fai anotacións por todo o debuxo, indicando as zonas de luz, sombra, cores, etc. e na marxe inferior indica medicións a lapis. Inscrición na parte inferior: con tinta negra: "Petro Mendoza Cardinali Patriarche/Achipresti DE BENE MERENTI CARDINEO/ quo petrus honore dormit in hoc lapide/nomine qui vigilat OBIIT anno saluti/MCCCCXCV, janarii julio 14 out. 1840" En tinta sepia: "este dibujo está prometido a A. M. Segovia".

Bosquexo que representa unha mariña con vexetación, auga no primeiro termo, á dereita e, ao fondo, vexetación e montañas.