Mariña 3

Manuel Colmeiro y Penido naceu en Santiago (1818-1894). En 1847 obtén dúas cátedras: a de Economía Política en Santiago e a de Dereito Administrativo en Madrid. O vítor que lle corresponde prescinde da imaxe do personaxe, a quen se alude a través dunha longa epígrafe, incluída nunha forma que se aproxima á dun gran escudo. Nel apóiase unha Minerva con atributos da Xustiza. Trátase neste caso dunha obra pintada por Manuel López Garabal, datada en 1950.

Trátase dunha típica escena da vida estudiantil compostelá, na que a tuna, co seu balbordo e ledicia, toca e canta nunha das rúas da cidade vella, concretamente baixo os soportais da que parece a Rúa Nova, perto xa da praza do Toural. O feito de situar a escena no ámbito compostelán, fálanos do sentimento galego do artista, enraizado na corrente primitivista dos artistas do 16. Fai unha minuciosa descrición dese instante, no que aparecen os tunos, uns sentados, outros tocando, e do lugar os característicos soportais de Santiago, perfectamente trazados cun sólido debuxo. Asinado e datado no ángulo inferior esquerdo.

Obra de temática relixiosa realizada na etapa de madurez do autor. Trátase dunha escena de Crucifixión, que concentra toda a súa expresividade na dor e no sufrimento dese Cristo que, aínda sen desfalecer, mantén tensa a musculatura e parece a piques de retorcerse pola tortura. Trátase dun estudo preparatorio para o Cristo na Cruz de San Fiz de Solovio. Están presentes as características da etapa na que foi feito: un potentísimo debuxo, que perfila e define a figura, logrando unha perfecta representación da dor. A técnica do cadro -o carbón- sérvelle para crear un ambiente lúgubre e escuro no que sucedeu a escena. Asinado no ángulo inferior dereito.

Retrato de grupo de mulleres labregas, ataviadas coas roupas de cotío e o característico pano na cabeza. Lonxe da idealización, é a condición traballadora da muller galega a que se destaca, dende a nenez á vellez, nunha clara evocación do matriarcado. Estas mulleres son persoas curtidas pola dureza do traballo do campo, de aí que todas presenten unha estrutura ósea forte, unha musculatura correosa e unha pel queimada polo sol. Garabal aposta por unha poética do feo, fronte o idealismo da xeración anterior.