O apóstolo Santo André
Santo André, de perfil, retrátase como un home de idade, coa barba e cabelo brancos, e o aceno serio, un ton de gravidade e mesmo monumentalidade, acentuado polo primeirísimo plano no que se representa o Apóstolo. Unha obra de gran calidade, que habería que relacionar co tenebrismo, proporcionándolle a luz un sentido místico, que potencia a expresión de éxtase. Neste sentido, Fernández Castiñeiras (1995, 288) sinala que está máis próximo aos efectos claroscuristas da escola veneciana que aos de Caravaggio e os seus seguidores. O fondo neutro, a austeridade da túnica e mesmo a gama cromática apagada, inciden na esencialización do personaxe e na eliminación de calquera detalle superfluo. A técnica que emprega, de pincelada solta e libre, case de bosquexo, intensifica a sensación de verdade que a obra despide.
