Santa Rosa de Viterbo

Alonso del Arco

Este lenzo de Alonso del Arco, pertencente á escola barroca madrileña do século XVII, representa a Santa Rosa de Viterbo. A Santa, descalza e de pé sobre uns libros, viste unha austera túnica marrón, co cordón de tres nós, é dicir, o hábito franciscano. Con longa cabeleira solta, xira a cabeza mirando cara o ceo. Leva na man esquerda un crucifixo e sobre ela un anxo e multitude de rosas caendo que fan referencia ao convento de Santa Maria das Rosas no que a santa quixo entrar pero non foi aceptada e tamén ao convento de Santa Rosa, antigamente de San Damián, no que descansa o corpo da santa. Na parte inferior esquerda hai unha escena da vida de pequenas dimensións, protagonizada pola santa, coa mesma iconografía, e que semella unha aparición milagrosa. A fogueira sobre a que se aparece a santa, pode facer alusión ao incendio ocorrido na igrexa na que fora enterrada e que segundo a tradición a penas danou o xa seu incorrupto corpo.

Ficha técnica

Número de referencia: IBC0000150

Autoría: Alonso del Arco

Título: Santa Rosa de Viterbo

Temas:

Relixioso

Iconografía de santos

Data: 1652

Técnicas:

Óleo

Dimensións:

Alto: 138 Ancho: 223cm

Materiais:

Lenzo

Localización: Colexio de San Xerome Reitoría

Obras relacionadas

Carlos de Miguel Alonso

Manuel Aramburu Núñez

Retrato do catedrático de Dereito Procesal don Carlos de Miguel Alonso, que foi decano no período de 1959-1961

Crucifixo da agonía

José Ferreiro

1804

Cristo crucificado, con tres cravos e pano da pureza que anudado na cadeira, cae voante. Destaca como característica Ferreriana, o arco que debuxa a liña do corpo, así como a marcada anatomía do torso ou a dureza ósea das cadeiras. A cabeza lixeiramente ladeada hacia atrás, imprime gran serenidade, a pesar de que representa o momento da expiración.

Esfera celeste

Delamarche. París

1818

Representación do ceo coas constelacións

Gravado abstracto

Leopoldo Nóvoa García

Dentro da non figuración, constante na produción de Nóvoa, insinúa formas xeométricas a través de relevos, como o rectángulo que emerxe do fondo, ou cores, como o triángulo negro, illado na superficie branquecina do cadro. Completa a composición con liñas e fendas. Asinado no a.i.d.: "Novoa 55/100"