Torso en azul

Nas súas primeiras obras, Acisclo traballa exclusivamente coa madeira; neste caso temos unha talla de estilo expresionista dun grupo composto por un home, unha muller e un neno. Con respecto da técnica, obsérvase a talla da gubia ao traballar a madeira con incisións e cortes alongados. Son figuras estilizadas, ríxidas e ausentes de movemento; aparece xa a valoración do oco que se convertirá nunha característica da súa obra.

Escultura feita con motivo do V Centenario da USC. Acisclo parte dos seus torsos característicos para ofrecernos unha figura que recorda indubidablemente a unha niké: a Vitoria de Samotracia que tanto lle impactou e lle influiu ao longo da súa produción artística. Pero non só o tema é clasico; a técnica tamén o é, pois nas viaxes que Acisclo fixo por todo o mundo, quedaría impresionado pola escultura grega, arcaica e clásica, de aí o recordo dos panos mollados fidíacos, que transparentarn a silueta desta obra que se clasificaría dentro dunha peculiar modalidade de abstracción figurativa ou figuración abstracta. A forma da niké clásica sérvelle ao escultor para crear a peza coa sucesión de planos curvos e ondulantes tan característicos. Os corpos desprovistos de cabeza, as extremidades tan só suxeridas, que rompen a horizontalidades e recordan as vitorias aladas, son características da súa última etapa. Con respecto ao material, aquí emprega o bronce cunha pátina verdosa. Asinada

Composto de seis pezas, Acisclo realiza este mural de barro refractario; do seu fondo emerxen os rostros dunhas figuras, nos que busca a expresividade dos mesmos, parecendo lembrar a traxedia da arte grega; rostros que emerxen da materia, ao xeito miguelanxelesco. No resto do conxunto están presentes as pegadas do traballo coa materia: sucos, incisións e ondulacións que crean distintas texturas -rasgo primordial na súa produción-; trátase dunha obra na que Acisclo xoga coa dualidade entre a figuración e a abstracción organicista.

Composto de seis pezas, Acisclo realiza este mural de barro refractario; do seu fondo emerxen os rostros dunhas figuras, nos que busca a expresividade dos mesmos, parecendo lembrar a traxedia da arte grega; rostros que emerxen da materia, ao xeito miguelanxelesco. No resto do conxunto están presentes as pegadas do traballo coa materia: surcos, incisións e ondulacións que crean distintas texturas, rasgo primordial na súa produción. Trátase dunha obra na que Acisclo xoga coa dualidade entre a figuración e a abstracción organicista.