As Xémeas

Acisclo Manzano Freire

En ocasións encontrámolo citado como "Caras". Individualización dun fragmento -o do ángulo superior dereito- do Mural das Burgas de Ourense (bronce, 1984), mediante a reutilización do mesmo molde. Trátese, así, dun relevo cos bosquexo de dous rostros femininos que emerxen parcialmente da materia, dunha maneira sutil, onde só o nariz e os beizos son representados formalmente. A esta obra confírelle unha delicadeza clasicista. O resto do conxunto fórmase coa materia, traballada a través de grumos e incisións coa intención de xogar coas texturas. A curvatura da prancha acompaña a sensación de ingravidez dos seus volumes. A preocupación volumétrica e o tratamento exquisito das texturas da materia son dúas constantes indisociadas nas pezas de Acisclo, sempre a medio camiño entre a figuración e a abstracción organicista, entre o clasicismo helénico e a modernidade. Tarxeta no reverso con datos identificativos (Acisclo, As Xémeas, 1988, dimensións, USC). A peza foi adquirida ao artista o 30 de maio de 1990 pola cantidade de 350.000 pesetas.

Ficha técnica

Número de referencia: IBC0000300

Autoría: Acisclo Manzano Freire

Título: As Xémeas

Temas:

Figura de

Data: 1988

Dimensións:

Alto: 72,5 cm Longo: 92 cm Ancho: 12 cm

Materiais:

Aluminio

Localización: Casa da Concha

Obras relacionadas

Torso en azul

Acisclo Manzano Freire

Peza de cerámica cocida e pintada de cor azul cián intenso. Trátase dun dos torsos femininos fragmentados característicos do autor, cunha evidente tendencia á abstracción; os perfís máis ou menos arestados, contrastan coas suaves ondulacións da peza. A peza foi adquirida ao autor o 30 de maio de 1990, pola cantidade de 150.000 pesetas.

Gallaecia Fulget

Acisclo Manzano Freire

1997

Escultura feita con motivo do V Centenario da USC. Acisclo parte dos seus torsos característicos para ofrecernos unha figura que recorda indubidablemente a unha niké: a Vitoria de Samotracia que tanto lle impactou e lle influiu ao longo da súa produción artística. Pero non só o tema é clasico; a técnica tamén o é, pois nas viaxes que Acisclo fixo por todo o mundo, quedaría impresionado pola escultura grega, arcaica e clásica, de aí o recordo dos panos mollados fidíacos, que transparentarn a silueta desta obra que se clasificaría dentro dunha peculiar modalidade de abstracción figurativa ou figuración abstracta. A forma da niké clásica sérvelle ao escultor para crear a peza coa sucesión de planos curvos e ondulantes tan característicos. Os corpos desprovistos de cabeza, as extremidades tan só suxeridas, que rompen a horizontalidades e recordan as vitorias aladas, son características da súa última etapa. Con respecto ao material, aquí emprega o bronce cunha pátina verdosa. Asinada

Familia

Acisclo Manzano Freire

1962

Nas súas primeiras obras, Acisclo traballa exclusivamente coa madeira; neste caso temos unha talla de estilo expresionista dun grupo composto por un home, unha muller e un neno. Con respecto da técnica, obsérvase a talla da gubia ao traballar a madeira con incisións e cortes alongados. Son figuras estilizadas, ríxidas e ausentes de movemento; aparece xa a valoración do oco que se convertirá nunha característica da súa obra.

Mural 6

Acisclo Manzano Freire

Composto de seis pezas, Acisclo realiza este mural de barro refractario; do seu fondo emerxen os rostros dunhas figuras, nos que busca a expresividade dos mesmos, parecendo lembrar a traxedia da arte grega; rostros que emerxen da materia, ao xeito miguelanxelesco. No resto do conxunto están presentes as pegadas do traballo coa materia: sucos, incisións e ondulacións que crean distintas texturas -rasgo primordial na súa produción-; trátase dunha obra na que Acisclo xoga coa dualidade entre a figuración e a abstracción organicista.