Realizada nos anos finais da súa produción, esta obra de Luís Seoane supón un claro exemplo do tratamento de síntese cara o que evolucionou a súa pintura. Nesta obra, a figura feminina é a protagonista -figura que se converte na icona da súa produción-, unha muller anónima, do pobo, que leva un cesto na cabeza en clara alusión á campesiña galega, emblema da súa obra. Vemos a evolución fronte a outras obras anteriores: se nun principio a liña e a cor ían xuntas, agora a cor adquire autonomía propia e un gran protagonismo que provoca case a desaparición da liña. O trazo negro tan só indica sinxelamente o perfil do rostro e do peito, mentres que outra serie de incisións superpóñense sobre o fondo cromático, o que evidencia a interrelación entre pintura e gravado na obra de Seoane. No relativo á cor, esta responde a súa preferencia polas tintas planas, de cores fortes. Foi doado pola súa viúva, Dª Elvira Fernández López, en 1992.
Volver ás localizacións
