De apariencia onírica, Quessada centra a composición coa lúa, branquísima, que preside a maior parte da superficie pictórica. Esta queda estruturada en dúas partes por medio dunha liña horizontal; sobre o cuadrilátero da parte inferior sitúa unha parella, deitada e abrazándose, e encima desta escena, a lúa. Quessada realiza unha obra perfectamente equilibrada e ordenada xeométricamente; as figuras organízanse baixo un esquema piramidal, centrando o vértice dese triángulo. Chama a atención o colorido vibrante que denota o coñecemento do Op Art ou da Pop Art que Quessada coñecería durante as súas viaxes por Estados Unidos.

Posteriormente da viaxe que fai a América en 1971, Quessada realiza unha serie de obras destinadas á decoración das paredes da Aula Magna da Facultade de Económicas da universidade compostelá. Quessada compón un mundo imaxinario propio no que teñen cabida seres fantásticos e citas a figuras claves da Historia da Arte entre ás que está presente desde o clasicisimo ata a referencia a Picasso que tantas veces reinterpretaría Quessada: o minotauro -que era o alter ego do pintor malagueño-, a muller que porta a lámpada ou a escaleira de saída-. Fai aquí Quessada unha visión da historia galega en clave surrealista: a opresión do poder feudal, a inocencia do labrego, o drama da emigración ou a candea prendida como luz de esperanza nun futuro. Hai que ter en conta que se trata dun cadro realizado nos últimos anos do réxime franquista e Quessada, ainda que abandonara a súa militancia política, utiliza a súa arte como instrumento reinvindicativo. O espazo compositivo, pensado como un escenario teatral, é complexo, con liñas de fuga cara o fondo -débeda da influencia da pintura barroca e do Guernica- e que lle serven para ordenar tódos os elementos do cadro. As liñas converxentes prolongan á dereita un interior arquitectónico que se perde no fondo: o pasado, mentres que se abre pola esquerda un radiante ceo azul coa presenza rotunda da lúa branquísima que iluminan unha cidade tamén branca, que simbolizaría o futuro. As cores son vibrantes, intensas e planas froito da influencia do Op Art ou Pop Art que o artista coñeceu durante a súa estadía estadounidense e o debuxo nítido e preciso que individualiza cada figura que están paralizadas no momento culminante da acción, de novo unha referencia máis ao Guernica.

Emblemática peza, coñecida como "O Galo" ou "A Pasionaria". Mostra da súa imaxinativa e grandilocuente linguaxe, trátase dunha monumental invención, un ser imposible, fantástico, con certa aparencia prehistórica, produto da acumulación de elementos dispares. Características presentes nas obras de Camilo Otero como o humor ou a ironía, a mestura entre realidade e surrealismo ou o primitivismo, están presentes nesta peza, sobre a que o autor dixo que se trataba dunha síntese do Otero máis libre, auténtico e pasional e se lograba personificar o enxeño "neo-dadá con esquemas figurativos". O orixinal desta peza está realizado en madeira de carballo e atópase nun parque de Turín e enténdese dentro dunha etapa na que o autor realiza grandes figuras en madeira de formas rústicas e potentes.

Xogo de aguadas en distintos tons, destacando a viveza dos toques azuis. amarelos e laranxas. Enmarcado con passpartout. Suxestións a través das manchas, dentro da abstracción.

Xogo de aguadas en tons azuis. Enmarcado con passpartout. Suxestións a través das manchas, dentro da abstracción.

Xogo de aguadas en tonos azuis. Suxestións a través das manchas, dentro da abstracción. Enmarcado con passpartout; ventá de 32 cm de alto x 48 de longo.

Xogo de aguadas en tonos liliáceos primordialmente, pero combinados con outras cores. Enmarcado con passpartout. Suxestións a través das manchas, dentro da abstracción.

Combinación de aguadas de distintas cores con predominio dos tonos azuis e verdes. Enmarcado con passpartout. Suxestións a través das manchas, dentro da abstracción.

Xogo de aguadas en tono azul e cun fondo beige rosáceo. Na parte inferior acumúlanse toques doutras cores. Enmarcado con passpartout. Suxestións a través das manchas, dentro da abstracción.

Combinación de aguadas en tons verdes e amarelo, principalmente. Enmarcado con passpartout. Suxestións a través das manchas, dentro da abstracción.

Xogo de aguadas con predominio dos tons azuis e con toques doutras cores na parte inferior. Enmarcado con passpartout. Suxestións a través das manchas, dentro da abstracción.

Xogo de aguadas en tons azuis. Enmarcado con passpartout. Suxestións a través das manchas, dentro da abstracción.

Xogo de aguadas en tons azuis. Enmarcado con passpartout. Suxestións a través das manchas, dentro da abstracción.

Magnífico retratista, tanto de persoas recoñecidas como anónimas, Conde Corbal aborda nesta obra un retrato colectivo co que recrea a historia de Galicia, seguindo a obra homónima de Castelao. Concibida a modo dun gran mural, o pintor sitúa diante, á esquerda, un guerreiro Celta, séguelle Prisciliano cun caxato, que remata coa fouce dos druidas a modo de báculo episcopal. Séguelle o emperador Teodosio, San Dámaso, o sumo Pontífice da cristiandade. A virxe Eteria, a escritora pelengrina. O historiador Paulo Orosio, Idacio, cronista dos tempos suevos. San Pedro de Mezonzo. San Rosendo. Xelmírez. Após do prelado vén Afonso VII, o Emperador. O segue o Conde de Traba, seu aio, detrás o mestre Mateo cos anciáns do Apocalipse. Tecnicamente Conde Corbal emprega a pintura acrílica -a súa preferida- que lle confire unha brillantez ás cores, destacando o agresivo dos vermellos e azuis, que sempre emprega nas súas máis altas gamas de forza cromática. Herdeiro da estética do granito galego, que se desenvolveu no primeiro terzo do século XX, o autor adopta a forza xestual do neoexpresionismo e o debuxo de trazo groso que reforza ese carácter granítico. Sérvese tamén desta técnica para crear a distorsión das figuras. Está presente o seu gusto por encher o cadro, polo horror vacui de tradición barroca. Obra cedida polo seu autor para a súa exposición na Facultade de Económicas e Empresariais da USC.

Magnífico retratista, tanto de persoas recoñecidas como anónimas, Conde Corbal aborda nesta obra un retrato colectivo co que recrea a historia de Galicia, seguindo a obra homónima de Castelao. Concibida a modo dun gran mural, o pintor, comezando pola parte superior esquerda, presenta a Macias o namorado. Inés e Xoana de Castro, Debaixo, Andrade o bo, o valente Pedro Madruga, o Mariscal Pardo de Cela. Seguelle o cronista Vasco da Ponte e os tres Arcebispos Fonseca: pai, fillo e neto. Roi Xordo o irmandiño, que sostén en alto un facho de palla acesa e fumeante. Detrás e enriba, Sarmiento de Gamboa e os Nodales, navegantes. Debaixo, os virreis de Nápoles e das Indias, Conde de Lemos e Conde de Monterrei. Escultores Moure e Ferreiro, o arquitecto Casas Novoa. Tecnicamente Conde Corbal empregaa pintura acrílica -a súa preferida- que lle confire unha brillantez ás cores, destacando os laranxas e azuis, que sempre emprega nas súas máis altas gamas de forza cromática. Herdeiro da estética do granito galego, que se desenvolveu no primeiro terzo do século XX, o autor adopta a forza xestual do neoexpresionismo e o debuxo de trazo groso que reforza ese carácter granítico. Sérvese tamén desta técnica para crear a distorsión das figuras. Está presente o seu gusto por encher o cadro, polo horror vacui de tradición barroca. Obra cedida polo seu autor para a súa exposición na Facultade de Económicas e Empresariais da USC.

Magnífico retratista, tanto de persoas recoñecidas como anónimas, Conde Corbal aborda nesta obra un retrato colectivo co que recrea a historia de Galicia, seguindo a obra homónima de Castelao. Tecnicamente Conde Corbal emprega a pintura acrílica -a súa preferida- que lle confire unha brillantez ás cores. Herdeiro da estética do granito galego, que se desenvolveu no primeiro terzo do século XX, o autor adopta a forza xestual do neoexpresionismo e o debuxo de trazo groso que reforza ese carácter granítico. Sérvese tamén desta técnica para crear a distorsión das figuras. Está presente o seu gusto por encher o cadro, polo horror vacui de tradición barroca. Obra cedida polo seu autor para a súa exposición na Facultade de Económicas e Empresariais da USC.

Magnífico retratista, tanto de persoas recoñecidas como anónimas, Conde Corbal aborda nesta obra un retrato colectivo co que recrea a historia de Galicia, seguindo a obra homónima de Castelao; entre eles os poetas Pondal, Curros Enriquez, Manuel Antonio, Rosalía de Castro, Nicomedes Pastor Díaz, o Padre Sarmiento e o Padre Feixóo; o gaiteiro de Soutelo, Camba, Emilia Pardo Bazán, Fernández Flórez, Lamas Carvajal, Ramón Cabanillas, Concepción Arenal, Iglesias Alvariño, Valle Inclán, Castelao, Risco, Otero Pedrayo, Losada Diéguez, Vilar Ponte, Basilio Álvarez, Alexandre Bóveda, Carro Santalices, López Cuevillas, Ferro Couselo, Taboada Chivite, Blanco Amor e Celso Emilio Ferreiro. Tecnicamente, Conde Corbal emprega a pintura acrílica -a súa preferida- que lle confire unha brillantez ás cores, destacando o agresivo dos vermellos e azuis, que sempre emprega nas súas máis altas gamas de forza cromática. Herdeiro da estética do granito galego, que se desenvolveu no primeiro terzo do século XX, o autor adopta a forza xestual do neoexpresionismo e o debuxo de trazo groso que reforza ese carácter granítico. Sérvese tamén desta técnica para crear a distorsión das figuras. Está presente o seu gusto por encher o cadro, polo horror vacui de tradición barroca. Obra cedida polo seu autor para a súa exposición na Facultade de Económicas e Empresariais da USC.

Magnífico retratista, tanto de persoas recoñecidas como anónimas, Conde Corbal aborda nesta obra un retrato colectivo co que recrea a historia de Galicia, seguindo a obra homónima de Castelao. Tecnicamente Conde Corbal emprega a pintura acrílica -a súa preferida- que lle confire unha brilantez ás cores. Herdeiro da estética do granito galego, que se desenvolveu no primeiro terzo do século XX, o autor adopta a forza xestual do neoexpresionismo e o debuxo de trazo groso que reforza ese carácter granítico. Sérvese tamén desta técnica para crear a distorsión das figuras. Está presente o seu gusto por encher o cadro, polo horror vacui de tradición barroca. Obra cedida polo seu autor para a súa exposición na Facultade de Económicas e Empresariais da USC.

Pintura e gravado conforman a maior parte da produción artística de Alfonso Costa. A influencia do surrealismo, da obra de Yves Tanguy coas súas paisaxes imaxinarias e seres estraños, están presentes neste gravado. Realizado cunha soa tinta de cor maxenta, o protagonista é unha figura humana, sen cabeza, que sitúa sentada nun espazo irreal, onírico e deforme -selo característico do autor e que revela outra das súas influencias: as imaxes desfiguradas, enigmáticas de Bacon-. É preciso sinalar a súa gran destreza técnica para o debuxo, sobre a que asenta a súa obra gráfica; co debuxo non só estrutura a base da obra, senón que lle permite tamén dar intensidade ás sombras, e crear o volume e a contorna da silueta da figura. Asinado no ángulo inferior dereito. No lado esquerdo, o número de tirada: 9/25

Ecos surrealistas, cubistas e expresionistas compoñen a linguaxe que Alfonso Costa emprega neste gravado, no que compón un mundo imaxinario, irreal e onírico seguindo unha liña que conectaría con pintores como O Bosco, Goya ou Bacon. Xoga coa idea da fragmentación da forma e co espazo ao presentar de costas ao espectador unha figura humana da que tan só lle vemos as pernas; porén, ésta proxecta dúas sombras que nos permiten contemplar a totalidade da mesma e ver dous rostros; trátase dunha imaxe duplicada coma se estivesemos ante o efecto dúplice dun espello. Son figuras humanas fragmentadas e distorsionadas; con todo, Costa permítenos ver unha estrutura anatómica fibrosa, que denota un profundo coñecemento da mesma. O gravado, feito cunha única tinta azul, destaca o dominio do debuxo que lle permite crear a silueta das figuras e potenciar as sombras que crean un gran contraste que evidencia a influencia da pintura metafísica italiana, especialmente da obra de Giorgio De Chirico, ao tempo que crea unha atmosfera surrealista e inquietante. En definitiva, un mundo de soños e imaxinación que é creado polo artista. Asinado inferior dereito. No lado esquerdo o número de tirada: 9/25.

O mundo que Alfonso Costa presenta tanto na súa produción pictórica como na obra gráfica, é producto da súa imaxinación e dos soños nos que teñen cabida criaturas e espazos irreais. Neste caso, o gravado amósanos un dos seus seres irreais característicos cos que Costa alude a que como parte do sentido irracional do ser aparece o animal no home; así, baixo un corpo de forma humana, coloca na cabeza unha pomba e outra cabeza con pico. É un mundo imaxinario no que esa figura parece avanzar nun espazo indefinido no que emprega tintas de distintas cores que contrastan coa máis escura coa que compón a figura. O sarcasmo, a imaxinación e o surrealimso teñen cabida na obra deste artista noiés. Asinado no ángulo inferior dereito.

Obra figurativa na que Pousa volve a reflectir a súa captación polos tipos populares; neste caso presenta un grupo composto por un neno e un ancián que aparece caracterizado coa boina. Estilística e tecnicamente o autor aproxímase máis á influencia expresionista visible nos trazos negros e no uso da cor; a pincelada aquí é ampla pero de novo dotada cunha gran liberdade no trazo. Asinado no ángulo inferior dereito.

Obra figurativa de corte primitivista na que Xoán Pardiñas representa a figura dun home no momento no que parece estar a levantar algo. A súa é unha pintura cargada de materia, de grosas pinceladas e intenso cromatismo que lle serve, como neste caso, para ordenar o fondo da composición en tres campos horizontais. Sobre este fondo, emerxe a figura de volume esaxerado, na que o autor consegue reflectir o estado de inquedanza do home. Asinado no ángulo inferior dereito.

Obra figurativa na que presenta unha das súas paisaxes urbanas características; interésalle á autora paisaxes atemporais, neste caso o que parecen ser edificios dunha fábrica que compón con distintos volumes de carácter xeométrico, no que podería haber unha chiscadela á influencia do Picasso cubista ou de Cézanne que a autora admira. Xoga coa xeometría por medio deses cubos e prismas que compoñen a obra, perfectamente definidos por medio do debuxo, que é o encargado de definir a estrutura do cadro. No relativo ás cores, decántase por gamas suaves a base de grises, azuis e verdes que difumina.

Estamos diante dun bodegón que Pousa contrúe nunha estancia da que vemos a ventá ao fondo e unha mesa sobre a que sitúa os distintos elementos que o compón: unha xerra e mazás sobre un mantel que cobre a mesa. Chama a atención a liberdade e a soltura da pincelada que evidencia o gusto do autor pola pintura impresionista, mentres que a austeridade do bodegón é unha herdanza da obra de Zurbarán, que Pousa coñecería durante a súa etapa de formación en Madrid. Asinado no ángulo inferior dereito.

Estamos diante dun bodegón que Pousa constrúe cunha cadeira e unha mesa sobre a que sitúa os distintos elementos que o compoñen: unha xerra, unhas laranxas e un mantel que non cobre a totalidade desa mesa. Chama a atención a liberdade e a soltura da pincelada que evidencia o gusto do autor pola pintura impresionista, mentres que a austeridade do bodegón é unha herdanza da obra de Zurbarán, que Pousa coñecería durante a súa etapa de formación en Madrid. Asinado no ángulo inferior dereito.

Unha serie dunha ducia de rostros que ocupan a maior parte da superficie pictórica; de novo, e tal como é o habitual na obra de Tomé, a figura humana é a protagonista. Plenamente neoexpresionistas, o autor concibe estes rostros a modo de máscaras, das que tan só vemos a silueta, o perfil. A expresividade está lograda co uso dunha cor: o negro, co que cobre gran parte da superficie pictórica aplicado de forma enérxica e en grandes cantidades de materia.

Representa unha figura humana que ten enmarcado parte do seu corpo nun círculo. Toda ela enmarca á súa vez nun rectángulo, agás a cabeza que sobresae. Tonos vermellos e prateados. Asinado no ángulo inferior dereito.

Obra que representa cinco mulleres de poses relaxadas e aires ausentes; mulleres vistosamente vestidas, con faldas longas, con panos na cabeza. Son característicos na obras sobre táboa, como esta, os trazos en relevo, espraiándose na ornamentación en realce das roupas das campesiñas, a modo dos bordados populares. Recrea un universo de inxenuidades e elementalidades, impregnado dun primitivismo popular. Asinado no ángulo inferior dereito.

Obra que pertence a súa serie de "Recortes no espazo", na que achega unha reflexión sobre o espazo construído equilibradamente por unha sutil xeometría de liñas e planos de cor. Está presente na súa obra a vontade estruturadora e ordenadora do espazo pictórico, neste caso someténdoo ás formas cuadrangulares, individualizadas mediante un trazo negro, dando a apariencia da forma de ventá. A linguaxe que emprega é a específica da pintura, é dicir, a cor, a pincelada e a mancha.

Virxilio sérvese da paisaxe da súa contorna, das terras ourensás, para reflectilo na súa obra, o que lle confire un carácter íntimo e sentimental. Compón ordenadamente o espazo pictórico a través dos elementos cos que estrutura a obra: árbores no primeiro termo, campos no segundo, e outeiros no último.  A verticalidade do tronco das árbores contrasta co carácter ondulante das copas e das montañas que Virxilio obtén a través da pincelada, de novo densa; No referido ás cores, vemos a preferencia do autor polo cromatismo forte, neste caso a base de tons verdes e terras. Asinado no ángulo inferior esquerdo.

Xunto a unha vertente primitiva que bebe da tradición autóctona galaica, Vidal Abascal desenvolve outra vía que atopa as súas raíces no expresionismo de Nolde ou Ensor; así atopámonos dúas figuras, unha de elas de costas e agachada, e a outra de pé, xuntando as mans e xirando a cabeza como se estivese a mirar a outra muller. Son figuras robustas e sólidas que destacan nitidamente sobre o fondo vermello, expresivas; destaca a esaxeración na representación das mans e dos pés. Tecnicamente, Vidal Abascal emprega pinceladas largas e vibrantes, moi empastadas e cheas de luz. Asinado no ángulo superior dereito.

Seguindo unha composición simétrica, Nolo Suárez presenta unha obra sobre táboa que divide en dous a través dunha franxa de cor verde. Á esquerda sobre un fondo de cores verdosas e amarelas, superpóñense tres círculos azuis, que teñen a súa correspondencia na outra metade da obra con tres rectángulos de cores laranxas sobre un fondo azul; unindo ambas partes unha franxa branca de forma ondulante. As cores húmidas aparecen como esvarando sobre o soporte pictórico, dando a sensación de que é o propio tempo o que configura o resultado final. Asinado no aid. Doazón do autor.

Dentro da súa produción artística na década dos 70, as pezas que realiza Elena Colmeiro, abandonan a función utilitaria eliminando da cerámica a tradicional carga artesanal, e alterna a produción de obras en gran tamaño -nas que reflexiona sobre a espiral e na que a cor se confunde coa materia- con outras de pequeno formato. Neste caso atopámonos coa primeira opción, unha peza de gran formato -que utiliza frecuentemente nos casos dunha escultura pública- que sobre unha base cúbica, levántase en espiral, forma moi empregada polas posibilidades que lle ofrece buscando o xogo coas oquedades. Busca tamén os valores táctiles das obras, e por iso, os materiais refractarios que aquí emprega, outórganlle á obra un aspecto áspero e matérico, valorando ademais os efectos casuais que se producen na cocción do material. O resultado, por tanto, é o dunha escultura abstracta con vocación monumental na que a luz xoga un importante papel ao penetrar no oco existente no parte inferior da peza.

Obra paisaxística na que Pousa representa o traballo do campo, a sega do millo que están a recoller un grupo de tres persoas que seguindo un esquema piramidal ocupan no primeiro plano o centro da composición, mentres que nun segundo termo outra persoa regresa cunha patela na cabeza. O espazo compositivo da obra está formado pola sucesión de distintos planos: o primeiro, no cal está o grupo principal; o segundo, coa outra figura e o hórreo; e en último termo unha paisaxe de montaña na que se vislumbra un pequeno casarío. Estamos diante dunha obra chea de luminosidade, de cores intensas e trazos nerviosos e rápidos na que se pon de manifesto o tratamiento realista de Pousa da paisaxe, de débeda impresionista.

Imaxe do traballo cotián nun pobo mariñeiro. En primeiro termo, vemos un home traballando coas redes e dúas mulleres con cestas na cabeza. Detrás, á dereita, aparece unha muller sentada e ao fondo, unha figura e as casas. Cara o lado esquerdo vemos unha barca e o mar. Vencellada ao quefacer impresionista, a pincelada é rápida e nerviosa, e resulta exultante en luminosidade e cor.

Nesta escultura de ferro, o autor xoga coa ensamblaxe de pezas xeométricas simples e de corte construtivo: un rectángulo, unha ferradura e dous brazos metálicos; pezas grandes e compactas, creando coa peza un desenvolvemento abstracto no espazo e aproximándose con ela ás propostas de Chillida.

Nas súas primeiras obras, Acisclo traballa exclusivamente coa madeira; neste caso temos unha talla de estilo expresionista dun grupo composto por un home, unha muller e un neno. Con respecto da técnica, obsérvase a talla da gubia ao traballar a madeira con incisións e cortes alongados. Son figuras estilizadas, ríxidas e ausentes de movemento; aparece xa a valoración do oco que se convertirá nunha característica da súa obra.

Obra figurativa composta por un home e unha muller que aparecen entrelazados. As figuras quedan reducidas a simples siluetas nítidas de formas redondeadas que recordan a obra picassiana. Neste caso, Maside non emprega a violencia cromática que caracterizará as súas obras posteriores, senón que se decanta por tons suaves, rosáceos para os corpos, e grises, azuis para o fondo. Asinado no ángulo inferior dereito.

Sinxelo bodegón composto por un vaso con flores que centra a composición e uvas no primeiro termo. Destaca o decorativismo do vaso, algo que é habitual no autor, ademais do cromatismo, a base de tonalidades cálidas, separando cun trazo máis claro as distintas flores e follas que compoñen o bodegón. Logra a sensación de profundidade a través da disposición ordenada dos distintos elementos dentro do cadro e tamén por medio da cor.

Escultura organicista de gran formato e feita en formigón, material que lle resulta propicio para esta escala monumental. Inspírase nas formas da natureza, a través do ritmo dos seus ocos, concavidades, relevos e ondulacións, como se fose a propia natureza a que configurase a súa forma resultado quizais dos efectos dos axentes erosivos, pois son os fenómenos xeolóxicos -de fosilización ou erosión- os que toma como fonte de inspiración.

A produción de Irago Silva encádrase dentro do ámbito da figuración. As figuras, principalmente mulleres, son as protagonistas das súas obras en escenas de maternidade ou escenas de xénero. Neste caso, atopámonos cunha composición case simétrica, na que a través de dúas ventás vemos os rostros de dúas mulleres, unha cos ollos pechados e a outra abertos. Ambas ventás permiten vislumbrar ao mesmo tempo unha arquitectura ao fondo. En relación coa técnica, Ramón Irago traballa neste caso cunha textura moi lisa e unha gama cromática en tonos pasteis onde teñen cabida os verdes, amarelos, laranxas ou tostados. O debuxo sérvelle para definir as siluetas tanto dos edificios coma das figuras, tratadas estas con gran sinxeleza. Asinado no a.i.d.

Xunto coa paisaxe rural, Virxilio traballa tamén a paisaxe urbana, que supón unha ollada á transformación da sociedade galega do momento e a influencia da súa estadía berlinesa. Concibidas coa apariencia de carteis, o autor amosa unha vista dunha vila, na que vemos en primeiro termo as casas e no último as igrexas. Son arquitecturas concibidas xeometricamente, de liñas puras, servíndose do debuxo para individualizar cada elemento mediante trazos grosos. As cores son vivas, destacando os amarelos e laranxas e a pintura é empastada creando os relevos característicos do autor. Asinado no ángulo inferior esquerdo.

Ao longo da súa produción, a obra de Xoán Pardiñas aproximarase a posturas cercanas á abstracción. Neste caso, a influencia máis cercana é a pintura de acción norteamericana, de aí a apariencia xeral da obra que aparece salpicada por distintas cores ante un fondo gris, xogo de grises e brancos que son claves identificativas do autor; igualmente é importante a técnica, traballa cunha pincelada cargada de materia que lle serve tamén para crear texturas. Asinado no ángulo inferior dereito.

Ante un fondo paisaxístico, Lodeiro sitúa a figura dunha muller. Esta -aínda que realizada mediante planos- queda reducida a unha simple silueta, vestida ou abrigada por unha envolvente espiral, toda ela en tons azuis. A estática figura preséntase diante dun fondo paisaxístico, irreal, case apocalíptico composto a base de bandas cromáticas que van do rosa ao amarelo, habituais no seu quefacer. Asinado no ángulo inferior esquerdo.

A peculiar característica que o autor lle confire á figuración na súa obra fixo que se asignase o termo "figuras tipo Lodeiro". Estas -como no caso desta obra- compóñense a base dunha sucesión de planos de gamas cromáticas grises, ondulantes ata crear unha forma cónica. As figuras quedan reducidas a simples siluetas e das que unicamente vemos o rostro, principalmente a mirada expresiva. Neste cadro, Lodeiro non sitúa as figuras diante dunha paisaxe, senón ante un fondo neutro azul, do que parecen sobresaír, recortadas ambas figuras. Asinado no ángulo inferior dereito.

A combinación de bandas de distintas cores -negro, vermello, verdes, laranxas-con certas ondulacións que creban a monótona secuencialización horizontal, suxire unha representación paisaxística cunha evidente tendencia á abstracción. Probablemente esteamos diante dunha vista marítima, cunha luz de atardecer avermellada que asoma ao fondo do cadro detrás do que sería o perfil da costa, suxerido por esa franxa ondulante de cor negra. Estamos diante dunha composición habitual de Lodeiro, na que toma elementos recoñecibles da paisaxe: ao mar, a costa, para logo esencializar e esquematizar eses elementos ata chegar case á abstracción.

Paisaxe marítima no que as formas son xeometrizadas e sintetizadas ao máximo, sendo sometidas a unha ríxida orde. Compón o cadro en dúas metades claramente diferenciables; a superior está articulada a base dun fondo vermello sobre o que se recortan montañas de cor negra. Na parte inferior, a representación do mar mediante bandas azuis paralelas que alternan con outras máis estreitas de cor vermella; no centro aparece un recadro enmarcado en negro co interior de cor amarelo. Asinado no ángulo inferior dereito.

As bandas cromáticas -tons azuis, brancos, amarelos e vermellos- horizontais e cun leve declinar cara a esquerda, resolven esta esquematizada composición, máis perto da abstracción ca dunha representación paisaxística. Lodeiro suxire unha forma da paisaxe -neste caso dunha montaña- a través de simplificala ao máximo e recurrer a formas ondulantes que crean esta sensación. Asinado no ángulo inferior esquerdo.

A concepción da paisaxe na obra de Lodeiro é moi significativa ao longo da súa produción. O artista vigués parte de elementos recoñecibles -aquí unha paisaxe no que ao fondo vemos o perfil dunha montaña- para despois simplificalos, reducilos a simples siluetas e formas xeométricas que están moi perto da abstracción. As cores, negras, amarelas, laranxas e violetas, confiren á paisaxe unha apariencia case irreal. Asinado no ángulo inferior esquerdo.

Seguindo unha linguaxe practicamente abstracta, Lodeiro dá un paso máis no seu concepto da paisaxe. Da redución dos seus elementos a formas xeométricas pasamos a unha visión abstracta da mesma, composta por unha sucesión de franxas cromáticas azuis, laranxas, amarelas e brancas que seguen a mesma repetición.

Lodeiro reduce a representación dunha paisaxe natural a formas xeométricas, bandas cromáticas horizontais que preceden a unha montaña, representada mediante unha franxa ondulada negra e máis ancha que aparece lixeiramente perfilada na súa contorna superior por unha delgada liña branca, difuminada, que da paso ao ceo, todo en azul. Son xogos minimalistas de bandas cromáticas, de cores frías e pincelada plana.

A figura de Nolo Suárez supón unha renovación á temática da paisaxe galega, principalmente dos elementos terra e auga como orixe da vida, a partir da década dos 80 a través da súa técnica peculiar que lle confire á obra un aspecto acuoso configurando o resultado final a través da acción do propio proceso pictórico. Ante un fondo no que predominan as tonalidades pasteis (azuis e amarelas), o autor salpícao con distintos elementos: unha árbore grande e tres máis pequenas colocadas en liña, unha folla e un arbusto. Todo unido por manchas de cores brancas en espiral e ondulantes, ou verdes que seguen unha liña curva que se converten en signos de identidade do autor.

Cunha esencial e poética síntese formal e dentro desa liña figurativa de carácter organicista na que adoita expresarse, representa unha muller embarazada. Coa madeira, un dos seus materiais preferidos, xunto co granito, acada destacadas cualidades formais. Suaves curvas e medidas aristas ou pregos; a madeira pulida e cun perfecto acabado, véndose as vetas: importante efecto ao incidir a luz.

Representa unha fachada dunha casa. Á esquerda unha porta aberta e á dereita unha ventá onde asoma unha señora de certa idade. Os tons utilizados son verdes, azuis, terras. Asinado no ángulo inferior dereito.

Obra típica do estilo de Virxilio protagonizada por unha campesiña, que o autor converte nunha especie de homenaxe ao folclore popular galego. Vístea cunha túnica longa e pano á cabeza, porta unha cesta na cabeza que sostén coa man, e parece representala nun momento en que fai un descanso no traballo. Chama a atención o repertorio decorativo da vestimenta, na que Virxilio se serve do seu relevo característico, logrado a base de empastar a pintura, para acentualo. De novo, o gusto polo autor de cores fortes, exaltadas a base de laranxas e azuis e os trazos grosos cos que separa os distintos elementos dos cadros. Asinado no ángulo inferior esquerdo.

Representa unha figura feminina que porta unhas flores na súa man esquerda; ao fondo, distintos edificios. Utiliza unha gama ampla de cores. Xeometrismo. Asinado no ángulo inferior dereito: "Gustavo Balboa 75"

Retrato dunha muller campesiña nun prado. Parece relaxada, ausente, dá a sensación que deixou de traballar no momento en que está a posar para o pintor, pois ten na man a fouciña co que estaba a segar. Virxilio sempre representa estas mulleres con falda longa de gran decorativismo, con pano na cabeza, e as liñas de puntos e outros motivos en realce, que se vencellan con técnicas artesanais, como o bordado. As cores son fortes e as formas moi marcadas, destacando así o debuxo. Asinado no ángulo inferior esquerdo.

Gravado no que se representa unha muller que intenta ocultar o seu rostro coas mans, pero deixa entrever as súas bágoas. É o reflexo da dor que o autor pretende mostrar. Utiliza unha gama de vermellos, azuis e negro. No lado dereito, o título e no lado esquerdo asinado polo autor, ademais do número de tirada: 3/100.

Escena de interior protagonizada por unha muller, que o autor representa no momento da lectura, sentada nun banco e apoiándose sobre unha mesa na que se ven varios papeis. Repítese novamente o gusto por captar as mulleres ensimesmadas, case ausentes. Tecnicamente, Virxilio emprega a pluma sobre un fondo de papel amarelo; a súa virtuosidade do debuxo sérvelle para lograr a sensación de profundidade e crear as sombras.

Obra de temática popular; estamos diante dunha escena de mercado protagonizada por dúas mulleres en primeiro plano, ataviadas co tradicional pano na cabeza. Ao fondo aparecen as siluetas doutro grupo de persoas que completan a escena. As figuras case están reducidas ás formas elementais, pois o rostro apenas está debuxado. O autor delimítaas co debuxo, de trazo máis amplo e groso; con todo, a pincelada é ampla, solta e diluída e, a paleta cromática está baseada en tonalidades ocres, verdes e tostados.

A obra responde ás características da produción de Morquecho de finais da década dos 70 do século XX. Nese momento a obra figurativa cobra un maior protagonismo en detrimento da paisaxe. Entende as figuras como un grupo homoxéneo, case unha masa, non lle interesa a súa individualización, de aí que o rostro estea apenas bosquexado e o compoña por medio de vigorosos trazos negros, creando con iso unha sensación de tristeza. Estas aparecen ante un muro, un fondo branco onde se abren ocos negros, sobre o que se superpón as cores ocres e verdosas predominante na vestimenta das figuras. Asinado no ángulo inferior dereito.

Concibido como un gran mural, Tomé divide o lenzo en catro partes, a modo dunha especie de ventás das que emerxen grupos de figuras que, seguindo a estética característica do autor, preséntanse difusas, apenas lles vemos o rostro; o expresivo trazo negro é practicamente o único elemento do que se serve Tomé para individualizar as formas que, próximas á abstracción, enmárcanse dentro do expresionismo que o caracteriza.

Composto de seis pezas, Acisclo realiza este mural de barro refractario; do seu fondo emerxen os rostros dunhas figuras, nos que busca a expresividade dos mesmos, parecendo lembrar a traxedia da arte grega; rostros que emerxen da materia, ao xeito miguelanxelesco. No resto do conxunto están presentes as pegadas do traballo coa materia: sucos, incisións e ondulacións que crean distintas texturas, rasgo primordial na súa produción. Trátase dunha obra na que Acisclo xoga coa dualidade entre a figuración e a abstracción organicista.

Composto de seis pezas, Acisclo realiza este mural de barro refractario; do seu fondo emerxen os rostros dunhas figuras, nos que busca a expresividade dos mesmos, parecendo lembrar a traxedia da arte grega; rostros que emerxen da materia, ao xeito miguelanxelesco. No resto do conxunto están presentes as pegadas do traballo coa materia: surcos, incisións e ondulacións que crean distintas texturas, rasgo primordial na súa produción. Trátase dunha obra na que Acisclo xoga coa dualidade entre a figuración e a abstracción organicista.

Composto de seis pezas, Acisclo realiza este mural de barro refractario; do seu fondo emerxen os rostros dunhas figuras, nos que busca a expresividade dos mesmos, parecendo lembrar a traxedia da arte grega; rostros que emerxen da materia, ao xeito miguelanxelesco. No resto do conxunto están presentes as pegadas do traballo coa materia: surcos, incisións e ondulacións que crean distintas texturas, rasgo primordial na súa produción. Trátase dunha obra na que Acisclo xoga coa dualidade entre a figuración e a abstracción organicista.

Composto de seis pezas, Acisclo realiza este mural de barro refractario; do seu fondo emerxen os rostros dunhas figuras, nos que busca a expresividade dos mesmos, parecendo lembrar a traxedia da arte grega; rostros que emerxen da materia, ao xeito miguelanxelesco. No resto do conxunto están presentes as pegadas do traballo coa materia: surcos, incisións e ondulacións que crean distintas texturas, rasgo primordial na súa produción. Trátase dunha obra na que Acisclo xoga coa dualidade entre a figuración e a abstracción organicista.

Composto de seis pezas, Acisclo realiza este mural de barro refractario; do seu fondo emerxen os rostros dunhas figuras, nos que busca a expresividade dos mesmos, parecendo lembrar a traxedia da arte grega; rostros que emerxen da materia, ao xeito miguelanxelesco. No resto do conxunto están presentes as pegadas do traballo coa materia: surcos, incisións e ondulacións que crean distintas texturas, rasgo primordial na súa produción. Trátase dunha obra na que Acisclo xoga coa dualidade entre a figuración e a abstracción organicista.

Composto de seis pezas, Acisclo realiza este mural de barro refractario; do seu fondo emerxen os rostros dunhas figuras, nos que busca a expresividade dos mesmos, parecendo lembrar a traxedia da arte grega; rostros que emerxen da materia, ao xeito miguelanxelesco. No resto do conxunto están presentes as pegadas do traballo coa materia: sucos, incisións e ondulacións que crean distintas texturas -rasgo primordial na súa produción-; trátase dunha obra na que Acisclo xoga coa dualidade entre a figuración e a abstracción organicista.

O autor desta obra, Ángel Atienza Landeta, formado inicialmente na Escola de Artes e Oficios de Santiago, realiza este mural tras levar máis de dez anos experimentado na arte da cerámica e do vidro, despois de deixar atrás a súa carreira como futbolista profesional. Interésanlle as grandes dimensións para os seus traballos concibidos, igualmente, para espazos de dimensións importantes. En concreto esta obra, feita para a Facultade de CC. Económicas e Empresariais, é coetánea daqueles murais, tamén cerámicos, que desenvolve para diversas estacións do metro de Madrid.

Peza que fai referencia á natureza, ás formas animais -niño de paxaros-. Partindo dun mesmo tronco común entrelaza as formas, nun xogo de ocos e curvas, que se van abrindo en siluetas diferentes, independentes pero inseparables, coa suxestión dun certo movemento helicoidal. A execución da peza realízase por modelado cun proceso de fundición con pátina e pulido. A obra foi adquirida en 1978.

Gravado pertencente á serie "Imaxe Surreal de Galicia", editada en 1977. Con esta serie pretendía contar a súa persoal historia de Galicia, reconstruíndo imaxes que ían desde os Oestrynnios, os Milesios, o Medulio e a Idade Media ata a Idade Contemporánea. Nela emprega unha linguaxe persoal na que mestura ecos surrealistas, picassianos e goyescos. Neste gravado, Quessada fai referencia á historia dos celtas en Galicia. Nemetobriga era o principal centro relixioso da España celta que segundo a historia, estaría situado en Ponte Navea ou na Pobra de Trives. O termo "nemet" -que dá título a este gravado-, tiña para os celtas o significado de bosque sacro, santuario ou lugar sacro; é dicir, un lugar onde se reunía o pobo para os actos relixiosos, adorar os deuses e facer sacrificios. E unha escena ritual parece que é a que se está a representar, xa que Quessada enche o gravado de toda unha serie de faunos, ninfas e seres monstrosos que as suxeitan. Diferencia na técnica as figuras; mentres que as figuras femininas son personaxes tenros, trazados cunha liña firme, delicada, ondulante e contínua, os monstros son debuxados cun trazo nervioso, curto e repetido de infinidade de raias.

Representa dúas figuras; o preceptor vestido de branco e con sombreiro quen co brazo dereito levantado parece explicar algo a un neno. As figuras, nitidamente perfiladas, aparecen tratadas sucintamente a través de formas robustas e cos rostros caricaturizados, a influencia expresionista, o recordo das máscaras de Ensor está presente na obra. Obra de temática social que forma parte da exposición de Vigo de 1976. Asinado no a. i. d.

Gravado pertencente á serie "Imaxe Surreal de Galicia", editada en 1977. Con eles pretendía contar a súa persoal historia de Galicia, reconstruíndo imaxes que ían desde os Oestrynnios, os Milesios, o Medulio e a Idade Media, ata a Idade Contemporánea. Nela emprega unha linguaxe persoal na que mestura ecos surrealistas, picassianos e goyescos. Trátase dunha escena poboada de seres mitolóxicos nos que vemos monstros, minotauros -que falan da influencia de Picasso-, e ninfas. Diferencia na técnica as figuras; mentres que as figuras femininas son personaxes tenros, trazados cunha liña firme, delicada, ondulante e contínua, os monstros son debuxados cun trazo nervioso, curto e repetido de infinidad de raias.

Artista comprometido politicamente, Quessada serviuse das distintas técnicas artísticas como instrumento de denuncia, ben fose pintura, obra gráfica ou carteis. Neste caso, trátase dun gravado titulado "Os delitos do home" que denuncia a guerra e a tortura física ao presentarnos nunha celda as imaxes do que parece ser un home mutilado na parte superior e, na inferior, outro home atado e apilado sobre un montón de restos humáns.Asinado  no ángulo inferior dereito.

Gravado pertencente á serie "Imaxe Surreal de Galicia", editada en 1977. Con eles pretendía contar a súa persoal historia de Galicia, reconstruíndo imaxes que ían desde os Oestrynnios, os Milesios, o Medulio, e a Idade Media ata a Idade Contemporánea. Nela emprega unha linguaxe persoal na que mestura ecos surrealistas, picassianos e goyescos. Artista comprometido polIticamente, emprega a arte como unha arma reivindicativa na que Quessada se opón á guerra, ao holocausto, á tortura; así vemos a un home atado de mans e a unha muller que ergue a cabeza e levanta os brazos en sinal de denuncia, que denota a influencia de Picasso ao igual que o minotauro que é o alter ego do pintor malagueño. Complétase o cadro con outra serie de seres fántásticos produto da imaxinación de Quessada. O espazo está perfectamente creado, en base a un rigor xeométrico creado polas liñas de profundidade que converxen no fondo, no cal aparecen dúas portas.

Gravado pertencente á serie "Imaxe Surreal de Galicia", editada en 1977. Con eles pretendía contar a súa persoal historia de Galicia, reconstruíndo imaxes que ían desde os Oestrynnios, os Milesios, o Medulio e a Idade Media ata a Idade Contemporánea. Nela emprega unha linguaxe persoal na que mestura ecos surrealistas, picassianos e goyescos. Neste caso, o tema que se representa é o fusilamento dos mártires de Carral, acontecemento que se produciu en 1846 como consecuencia do alzamento do coronel Solís e os militares que o acompañaron no levantamento contra o presidente Narváez co motivo de reivindicar a liberdade rexional de Galicia. Así atopamos no gravado unha escena de lapidación na que vemos a un home atado a unha cruz; ademais, unha nena no primeiro termo que aparece inmóbil, fronte o movemento do resto da acción, portando unha candea acesa en sinal de esperanza fronte a traxedia, do mesmo xeito que no Guernica. O resto das imaxes remiten tamén á influencia de Picasso: o minotauro, símbolo do alter ego picassiano, a cabeza da muller na parte superior que está a tocar a frauta, ou o xesto de dor da outra muller que parece pedir fin á masacre. Todas as figuras sitúanse ordenadamente no espazo trazado xeometricamente por medio dun chan axedrezado.

Xunto coa figuración, a paisaxe é o outro xénero habitual en Morquecho; con este xénero iníciase na pintura e responde á admiración que sempre sentiu polo impresionismo francés. Neste caso, amósanos unha paisaxe dun bosque presidido por unha serie de rochas que ocupan a maior parte da superficie da táboa e, ao fondo, as pólas das árbores -moi empregadas polo pintor na segunda metade dos 80-. Con respecto ás cores predominan, xunto co amarelo, os verdes e azuis, que son para Morquecho a referencia á paisaxe galega presentes xa desde os inicios da súa carreira. Asinado no ángulo inferior esquerdo.

Como bo debuxante que é, ademais do interese que mostrou ao longo da súa carreira artística pola figuración, tamén o apaixonou desde os inicios a representación dos espazos abertos e da natureza. Con todo, non foi ata 1985 cando comezou a pintar, cunha característica pincelada solta e rápida, as súas singulares paisaxes con arboredos en tons amarelos influenciados polo postimpresionismo e, en menor medida, polo fauvismo.

Debuxo a pluma dunha paisaxe no que o protagonista son as árbores, que conforman unha especie de piñeiral. Estas aparecen ordenadas case xeometricamente, desde o primeiro termo ata o fondo. O debuxo é minucioso, evidente no detallismo co que realiza as follas das herbas que salpican o resto do espazo. 

Debuxo a pluma dunha paisaxe na que o protagonista son as árbores, que conforman unha especie de piñeiral. Estas aparecen ordenadas case xeometricamente, desde o primeiro termo ata o fondo. O debuxo é minucioso e detallista que demostra a mestría do autor, visible sobre todo nos arbustos que entremezclados coas árbores ocupan o resto da superficie pictórica. Asinado no ángulo inferior esquerdo.

Xunto coa temática paisaxística que domina gran parte da produción de Pousa, aparecen outros temas de gusto popular. Neste caso, os protagonistas son dúas figuras: un pallaso e unha muller. Pousa xoga co contraste entre o debuxo de trazo negro e groso co que perfila as figuras, e as cores fortes coas que cubre o fondo e parte da vestimenta desas figuras; contraste tamén nas expresións dos rostros dos personaxes, o pallaso parece como asustado mentres que a muller aparece com airada, o cal aparece subraiado co xesto que realiza coa man. Asinado no ángulo inferior esquerdo.

Esta escultura de Silverio Rivas, realizada en 1991, substitúe outra do mesmo autor que, coma esta, estaba situada cara a un lado diante da porta principal da Facultade de Ciencias Económicas e Empresariais da USC. Que quixo facer Silverio ao propoñer e levar a cabo este cambio? En principio, a obra actual poderiamos dicir que interpreta a mesma temática que a anterior: mostrarnos unha parella, dúas figuras en pé, enfrontadas ou xuntas, unha á beira da outra, supostamente un home e unha muller.

A obra reflicte o compromiso político-social do autor, tanto a través da temática, coma das súas propostas estéticas. Nela vemos un mozo, asentado sobre unha masa informe tirando unha pedra contra un fondo de formas xeométricas. O tema contrasta co tratamento de ecos renacentistas que estilisticamente se lle dá ao cadro (perfección do debuxo, espazo en perspectiva con marcado punto de fuga). Simboliza a loita contra o totalitarismo, encarnado por ese fondo rixidamente xeométrico. O mozo corre cara un fondo vermello que pode entenderse como unha especie de porta á esperanza.

Se hai algo que define a amplísima produción de Quessada é o seu caracter multiforme. Traballou todas as técnicas e estilos; neste caso estamos diante dunha obra abstracta na que o protagonista é o punto negro que dá título á obra. O artista ourensá realizou distintas versións de cadros nos que os protagonistas son ese punto. Polo demais, Quessada xoga coa descomposición xeométrica de diversas formas triangulares, levando a atención ao centro onde se cruzan e aparecen outra serie de obxectos e formas rectangulares e cubos. Xoga co contraste das cores vermellas e negras.

Nesta gran pintura mural, Tomé desenvolve un friso de figuras anónimas, apenas bosquexadas. Baixo unha linguaxe neoexpresionista, tan característica non só nas obras do autor, senón tamén propia da arte da década dos 80, é a que a Tomé lle serve para crear unha obra na que impera unha sensación de inquedanza e angustia. Apenas hay concesión á anécdota; os protagonistas únicamente son as figuras -de rotundos volumes perfilados de trazos negros- e a cor, a pincelada enérxica e expresiva que emprega.

Antes de realizar este mural, a obra de Tomé discorreu desde unha neofiguración expresionista (1971-1979), ao preciosismo e, a partir de aquí, ata o que se denominou unha “abstracción redonda” (1979-1992). É aquí, por 1987, onde cabe encadrar ese mural, pintado sobre lenzo, disposto diante da entrada da aula B da Facultade de Económicas e Empresariais da USC. O pintor parece reflectir nas súas formas, evocadoras do humano e amazocadas no espazo, unha reflexión plástica sobre o que é o sufrimento humano; nunha posición ideolóxica que na pintura ten páxinas brillantes no Goya da Quinta del Sordo e, por suposto, no Picasso creador do Guernica. Tamén aquí, na obra de Tomé, parece palparse a dor e a derrota que abate ao xénero.

Xoán Pardiñas presenta nesta obra un grupo de catro figuras humanas, tres situadas no fondo, e diante delas unha cos brazos abertos e o rostro de perfil. Son figuras de grandes dimensións, ampulosas e toscas que se vinculan coa estética do autor "románica primitiva" e, aínda que están perfiladas cun groso trazo gris, o autor concíbeas dun xeito homoxéneo. A paleta cromática é restrinxida a base de tonalidades grises e azulados. En relación coa materia, é rugosa e empastada. Asinado no ángulo inferior dereito.

Obra figurativa na que o protagonista é unha figura -da que non lle vemos o rostro- ataviada cunha túnica branca que a cobre por completo; a postura, de xeonllos e coa cabeza agachada, produce a sensación de inquedanza e desacougo, tan común nunha etapa das obras de Tomé. As cores e os trazos, fortemente expresionistas contribúen a incrementar esa sensación, ao perfilar a figura cun groso trazo negro, cor que xunto co vermello compón o fondo da obra.

Composición abstracta, construída mediante unha ritmica combinación de liñas e manchas. O predominio dunha entoación suave de azuis, xunto coas outras cores empregadas -vermellos, negros e brancos- confírenlle un matiz lírico. Asinado no ángulo inferior dereito: "Armando Guerra 77".

Nesta obra moi próxima á abstracción, Tomé sitúa ante un fondo completamente negro, unha figura sentada mirando de fronte e, o que parecen ser as siluetas doutras figuras sentadas de costas ao espectador. Todas están construídas a base de sólidos volumes redondeadeos e, seguindo o costume habitual do autor, preséntanse insinuadas, apenas suxeridas e abosquexadas e non lle vemos o rostro. A gama cromática segue a ser de base escura, con tonalidades grises e negras. Asinado no ángulo inferior esquerdo.

Achégase na súa elementalidade esta escultura a propostas minimalistas e conceptuais, conxugadas nunha peza de apariencia totémica. Concibe os volumes a partir dunha rigorosa xeometría plana. Traballa coa madeira, o material predilecto, deixando as vetas e nervaduras orixinais; deixa a base -o tronco da árbore- e a partir de aí vai ensamblando seguindo un sentido vertical, unha serie de módulos articulados.

O material empregado nas obras de Xosé Cid está relacionado coa función que vai ter; a pedra, como este caso, é preferida polo escultor ourensán para as esculturas públicas ou obras de gran tamaño. Sobre unha base cuadrangular, levántase o bloque de granito que Cid vai esculpindo ata darlle a forma que desexa, forma e material que lle confiren o aspecto de solidez e forza á peza ademais de potenciar a expresividade do material, a textura do granito.

Extenso mural que preside unha das aulas da Facultade de Económicas e Empresariais. Recorre a un gran formato que a Quintana Martelo lle serve para acentuar o valor expresivo. Xestos, manchas e trazos xeométricos. A busca da impresión de peza inacabada, característica das obras de Quintana, acentúa a sensación de espontaneidade xestual. Concibe o cadro con xogos xeométricos, neste caso, divide o lenzo nunha serie de formatos cuadrangulares e rectangulares de distintos tamaños nos que sitúa as imaxes que, na maioría son manchas de cor negra. Móvese nunha linguaxe expresionista que se traduce nunha pintura dinámica de grandes pinceladas e empastada, o que dá densidade á superficie.

Gravado de motivos xeométrico sobre fondo amarelo. Motivos nos que utiliza tons vermellos, azuis e negros. Asinado polo autor no ángulo inferior dereito. No lado esquerdo o número da tirada: 2/6

Cunha linguaxe moi próxima á abstracción, Tomé presenta nesta composición as siluetas de tres figuras no primeiro termo. Estamos diante de figuras esquematizadas, das que non se distinguen os rostros; parecen como mutiladas, o que contribúe a crear a sensación de inquedanza e angustia. Son volumes rotundos, perfilados cun trazo negro que contrasta coas notas de cor ocre e vermellos das figuras. Asinado no ángulo inferior dereito.

Gravado con motivos xeométricos sobre fondo vermello. O da parte superior de menor tamaño en cor amarelo e o inferior en tonos azuis. Asinado polo autor no ángulo inferior dereito e no ángulo inferior esquerdo, o número de tirada: 5/6.

Pintura na que destacan, sobre todo, manchas de cor; utiliza unha gama de vermellos, amarelos, verdes e azuis. Esta obra leva o selo da abstracción. Según X. Seoane, denótase aquí "unha paixón polo espazo, por unha linguaxe estrutural, pola festa da cor e do traballo ordenado tratando de fixar un novo espazo e, sobre todo, unha visión da pintura que xa intuía nel. Patiño entra nunha etapa totalmente diferente, ruptural, coa anterior. Axudado pola forza esencial do expresionismo, fundamentalmente polo abstracto americano, vai desembocar nunha concepción vital, espontánea, festiva e táctil do cadro, ao que se entrega de cheo no proceso creativo, polo gusto e o pracer de crear".

Escultura que representa un home maduro e barbado cun libro na súa man esquerda e o brazo dereito levantado, como un orador en actitude de fervorosa declamación. Espido, leva unha tea que non o cobre, pero que se enrosca máis ou menos helicoidalmente ao longo do corpo da figura, desde o pé esquerdo ata o ombreiro dereito.

Aproxímase a propostas minimalistas, conformando a peza unha especie de tótem.

No medio dunha estancia delimitada pola forma dun cubo, Maside sitúa unha figura; neste caso trátase dunha das súas indagacións e fusións de formas híbridas. Así, baixo a apariencia dunha figura humana, superpón outra que parece recordar un minotauro. Repítense as características do autor de reducir as figuras a simples siluetas e primar a espontaneidade da mancha, do trazo. As cores son sobrias, unha paleta a base de grises e negros que contrasta cos tons rosáceos da estancia. Asinado no ángulo inferior dereito.

Sobre unha base rectangular granítico, érguese a peza tamén en pedra. De sentido vertical, o escultor esculpe o bloque con suaves incisións cóncavas e convexas, ondulacións que se converten nun sinal de identidade do artista. Valora Xosé Cid as posibilidades do material: o aspecto rugoso e sen pulir dunha parte da peza, contrastando con outras máis pulidas sobre as que actúa a luz; igualmente contrasta a cor: o gris do granito da base coa cor dourada da peza.

Un dos característicos Torsos de Acisclo, concibido como un fragmento, evocando restos clásicos, xogando coa suxestión, irreal, de pertencer a unha peza maior e completa, que neste caso nunca existiu materialmente. A atención céntrase no traballo da superficie, con relevos, ondulacións e incisións.

Neste lenzo, a pintora lucense fai evidente a súa admiración por Goya; coñecemos outros títulos da autora nesta mesma liña, como "Aquelarre" e aquí represéntanos a unha muller anciá asomada a unha varanda que indudbidablemente tráenos á memoria as pinturas negras do pintor zaragozán: o fondo de manchas negras e sobre todo o rostro caricaturizado desta muller son ecos das obras que decoraban "La Quinta del Sordo"; do mesmo xeito, o recurso de utilizar a varanda sobre a que se apoia a muller, remítenos a outra obra de Goya: os frescos que pintou para a igrexa de Santo Antonio da Florida. O gusto polos espazos baleiros, o volume da figura, a pincelada de toques luminosos de influencia impresionista e o feito de estar perfectamente individualizados cada elemento do cadro: a figura, a varanda, a maceta con flores do fondo, son características desta pintora lucense.

A asimilación plena dunha linguaxe artística levará a Virxilio a realizar distintas series. Esta obra forma parte da que ten sobre a vide e a uva -o tema da vendima está presente na súa obra, coa que fai alusión á súa infancia no Ribeiro de Beade-. Nela vemos como se converten nos únicos elementos cos que cobre a totalidade do espazo pictórico, creando unha sensación atafegante. Chaman a atención as cores que emprega, protagonistas absolutas da obra: azuis, amarelos e laranxas cobren as formas que se separan á súa vez cunha liña grosa. Asinado no ángulo inferior dereito.

A asimilación plena dunha linguaxe artística, levará a Virxilio a realizar distintas series. Esta obra forma parte da que ten sobre a vide e a uva -o tema da vendima está presente na súa obra coa que fai alusión á súa infancia no Ribeiro de Beade-. Nela vemos como se converten nos únicos elementos cos que cobre a totalidade do espazo pictórico, creando unha sensación case de horror vacui. Chaman a atención as cores que emprega, protagonistas absolutas da obra: azuis, amarelos, laranxas cobren as formas que se separan á súa vez cunha liña grosa grisácea. Asinado no ángulo inferior dereito.

A colección da Facultade de Ciencias Económicas e Empresariais de Santiago ten nesta obra un testemuño evocador de alguén que se licenciou na mesma. E foi en Compostela, na Sala “Matisse” e no “Modus Vivendi”, onde, por 1978, Monroy mostrou por primeira vez de forma individual as súas obras, precisamente no ano no que conclúe os seus estudos. Neste caso, estamos ante un lenzo seu de cara a 1980, a relacionar coas súas series dedicadas ás xanelas, na antesala do momento no que aquel movemento galego renovador que supuxo Atlántica abre novos camiños para a arte e os artistas desta terra. É el un autor próximo, entre outros, a Antón Patiño e Menchu Lamas; tamén, a Ánxel Huete.

Pintura sobre táboa que representa un motivo abstracto; sobre un fondo branco o autor pinta unhas bandas de cor en tonos pasteis, utilizando as cores verde, amarelo e rosa.