Obra encaixada nas novas abstraccións, presenta liñas horizontais en cor negra sobre un lenzo sen preparación.

Dentro das súas últimas composicións, atópase este acrílico de Caruncho, unha obra completamente abstracta que se sustenta en base a dous principios: cor e xeometría, débeda da súa vinculación con propostas suprematistas e construtivistas. Neste caso estamos diante dunha serie de seis cadros que unidos forman unha composición; tódalas repiten o mesmo esquema: a superficie pictórica está dividida en tres franxas de cor horizontais e paralelas na que se xoga con distintas tonalidades de azuis, laranxas, amarelos... Sobre estas bandas trázanse unhas liñas en branco e gris que fragmentan a obra xerando planos xeométricos, fracturas e unha enorme tensión á obra, creando a sensación de que se trata dun puzzle.

Bosquexo dunha paisaxe en cor sepia, o papel de tonalidade amarelado, Representa unhas rohas e vexetación no lateral esquerdo, reflíctense as rochas na auga con efectos de transparencia moi logrados.

Paisaxe mariña en cor sepia. Representa unha montaña á dereita e vexetación ao redor, o ceo difuminado. Trátase dun bosquexo.

Bosquexo de paisaxe en cor sepia que representa unha mariña con vexetación e arbustos.

Bosquexo de paisaxe en cor sepia, trazos suaves moi esvaídos, a auga en primeiro termo e a vexetación reforzada con trazos verticais máis marcados. Montañas no primeiro termo e no fondo.

Bosquexo de paisaxe en cor sepia. Representación de montañas no lateral esquerdo, cos trazos máis marcados que contrasta con baleiro do lateral dereito. A auga do primer termo e o ceo difuminado como protagonistas da composición.

Bosquexo de paisaxe en cor sepia que representa as beiras do mar, en primeiro termo a auga, en segundo a vexetación con trazos máis marcados e ao fondo o ceo difuminado. A representación vai decrecendo desde o lateral esquerdo ao dereito.

Decoración dunha parede, imitando a mármore. Presenta algunhas fallas de policromía. Aprézanse cores grises e dúas franxas acoutando o marmoreado en tons ocres.

Pintura mural que representa unhas pezas de caza penduradas das patas, ao redor hai un reberete de motivos vexetais xeométricos. O motivo decorativo continuaria en toda a parede pero perdeuse.

A obra de Tomé móvese nunha liña entre a abstracción e o expresionismo. Neste caso, atopámonos cunha obra abstracta, na que o autor cobre toda a superficie do lenzo a base dunha sucesión de franxas verticais de cores escuras, basicamente negros e marróns. Realiza unha composición simétrica, xa que unha franxa máis estreita de cor laranxa divide en dous a superficie pictórica. É unha pintura de mancha, matérica, na que a paleta cromática tan escura e con tanta forza da cor negra vincúlase co estilo neoexpresionista do autor.

Obra abstracta cunha gama cromática de ocres, brancos, negros e grises, que se combinan e funden suavemente, resultando unha composición de difuminada nebulosa. Antonio Murado plasma a sensación do etéreo do espazo. Interésalle a calidade formal da obra que traballa mediante a técnica.