Cadro que pertence á serie "Yo te saludo, Sol" que comezou a principios de 1999. É durante esa década cando Din Matamoro aborda na súa obra a relación entre a pintura e o cine. Así, concibe os seus lenzos como grandes pantallas, nos que proxecta a luz -a cor, que traballa de xeito moi diluído, case sen pigmento, o que lle dá a sensación de ingravidez á obra-. Así, un foco de luz branco proxéctase sobre un fondo azul, dando como resultado unha obra etérea e de aparencia ingrávida, xa que unha das constantes destas "pantallas" é que trata de captar o fugaz da auga ou do ceo.