Asinado a. i. e.

Asinado a. i. e.

Asinado a. i. e.

Asinado a. i. d.

Asinado a. i. d. "Rut Massó"

A construción da paisaxe a base de planos de cor e formas xeométricas dilúe as formas recoñecibles en favor dunha total abstracción. Lodeiro camiña cara a abstracción mediante unha orde ríxida de imaxes á vez que mantén a liña da interpretación tradicional dun contido lendario: a paisaxe. Os cadros desta época están traballados con espátula, aplicando reiteradamente capa de cor, cun modo de traballo calculado, metódico, movido pola atracción que Lodeiro tiña pola idea de racionalidade e orde, por confinar estruturas claramente diferenciadas nun exercicio máis intelectual que físico do acto creativo. Utiliza como carga o pedramol para texturizar unha cor que penetra no mecanismo psicolóxico do espectador e que o autor utilizará como sistema universal da comunicación.

Paisaxe de formas xeométricas, construída por bandas de formas suxerentes, que se converte en abstracta. Lodeiro camiña cara a abstracción mediante unha orde ríxida de imaxes á vez que mantén a liña da interpretación tradicional dun contido lendario: a paisaxe é unha paisaxe plana e siluetada, capta a profundidade e o espazo, invitando ao espectador a ver con outros ollos, detectando sensacións a través da luz e da cor, apreciamos unha harmoniosa gama de verdes, morados, azuis e alaranxados. Asinado no ángulo inferior esquerdo.

Construción xeométrica, moi próxima á abstracción. Lodeiro compón esta paisaxe abstracta que estrutura en catro espazos con formas escalonadas e diferentes que conseguen crear a sensación de profundidade. A pintura é plana, traballada como é habitual con gamas cromáticas que neste caso van do laranxa ao morado. Asinado no ángulo inferior dereito.

Paisaxe rixidamente construída a través de bandas secuenciadas con planos de formas xeométricas, os semicírculos concéntricos, no primeiro termo, os prismas cúbicos no segundo, recortadas as súas siluetas contra a última franxa, caracterizada pola gradación cromática laranxa. Lodeiro camiña cara a abstracción mediante unha orde ríxida de imaxes á vez que mantén a liña da interpretación tradicional dun contido lendario: a paisaxe. Destaca unha gama de morados, azuis e alaranxados. Asinado no ángulo inferior dereito.

Estamos diante dunha obra figurativa de Víctor Casas, na que representa a unha parella na que sitúa ao home de costas ao espectador e a muller enfrente del. É salientable a técnica que emprega; trátase dunha obra na que as figuras, de perfil ondulante, apenas están insinuadas, difuminándose contra un fondo neutro. Xoga tamén coas gradacións cromáticas, neste caso a base de terras, nos que emprega o difuminado. Asinado a. i. d. "Casas"

Dentro da produción escultórica de Buciños destaca a obra figurativa, na que deixa ver o seu selo persoal caracterizado pola calidade que lle da ao bronce, cunha pátina que lle confire ese aspecto verdoso. Buciños traballa el mesmo o material, fúndeo mediante o modelado en ceras e anula o molde en escaiola, que lle serve para conseguir unha textura peculiar rugosa e con granulados, incorporando ademais o baleiro á súa obra. Está presente tamén o gusto polas formas curvas; Buciños moldea un corpo con suaves ondulacións nas que as roupaxes péganse recordando a técnica grega dos panos mollados. Xoga tamén co contraste entre materiais, o contraste entre a lixeireza do bronce da figura coas cavidades características e a solidez do granito na base sobre a que se apoia o home.

A obra de Díaz Fuentes caracterízase polo seu interese na morfoloxía vexetal, as tendencias abstractas e a preocupación pola materia. Neste caso atopámonos cunha obra en madeira, composta por dúas pezas, unha que funciona a modo de basamento e outra de carácter vertical que se ergue sobre a primeira; escultura que parece vibrar, de formas redondeadas e sinuosas nacidas da observación e estudo da natureza. Este carácter orgánico vincúlase -segundo recoñece o propio autor- co ambiente galego da súa mocidade.

A Facultade de Ciencias Políticas e Sociais, seguindo a estela da conmemoración do V Centenario, no ano 2000 encomendoulle a Xurxo Martiño, autor dos últimos vítores realizados, un de grandes dimensións dedicado ao licenciado en Medicina, Alfonso Daniel Rodríguez Castelao (1886-1950). O pintor parte, neste caso, dunha coñecida fotografía do personaxe, tratándoa como se fose un cartel, co seu nome a un lado, visto tras unha mesa sobre a que poden verse diferentes útiles. Na epígrafe correspondente recóllese, tamén, un fragmento de Sempre en Galiza.